Impactverhalen

“Ik ben geboren in voormalig Nederlands-Indië. Daar heb ik als jong kind twee oorlogen meegemaakt: de Tweede Wereldoorlog en de postkoloniale oorlog die daarop volgde. Op mijn tweede verjaardag liep ik aan de hand van mijn moeder het Japanse interneringskamp binnen. Daar was constant stress, geweld en honger – ik heb martelingen gezien en uit vuilnisbakken gegeten. “Vanaf dat moment sprak je niet meer als een kind”, vertelde mijn moeder later. Ons gezin was zwaar getraumatiseerd uit de oorlogen gekomen.

In 1956 verhuisden we gedwongen naar Nederland en kwamen met een heleboel andere gezinnen in een groot landhuis te wonen. We moesten woekeren met ruimte; overal opgestapelde spullen, een plekje voor jezelf was ondenkbaar. Pas op mijn twintigste kregen mijn ouders een huis voor ons alleen en kreeg ik voor het eerst een eigen kamer.

Later kwam ik met mijn eigen gezin in een heel huis te wonen. Ik wist niet wat ik met al die ruimte aan moest. Ordenen, opruimen, weggooien, ik had het nooit geleerd. Voor mij waren alle spullen even belangrijk; ik klampte me aan alles vast.

In 2005 verhuisde ik alleen naar een klein appartement. Ik had veel te veel spullen. Toen werd mij pas goed duidelijk dat ik meer hulp nodig had. Al jarenlang volgde ik diverse therapieën voor de post-traumatische stress stoornis die ik aan mijn oorlogsverleden heb overgehouden. Maar dat was niet genoeg. Nu bleek, dat ik ook bij veel dagelijkse dingen hulp nodig had: begeleiding, meedenken, opruimen, ordenen, administratie.

Hoewel ik behoorlijk wat daadkracht heb, kan ik opeens ergens inschieten en als verlamd dingen eindeloos voor me uitschuiven. Als ik iemand moet bellen, lukt het me niet om zomaar de telefoon op te pakken. Het idee alleen al maakt me moedeloos. Als ik geen hulp krijg, komt er niet veel uit mijn handen. Mezelf bezighouden kan ik prima – ik hou van borduren, mandala’s tekenen, lezen en stukken uit de krant knippen. Maar al die hobby’s brengen spullen met zich mee die ik moet opruimen. Dat vind ik lastig. Waar laat ik alles? Mijn hele huis ligt vol stapels.

In de loop der jaren heb ik drie professional organizers gehad. De eerste twee wilden alleen maar opruimen en konden niet goed omgaan met mijn emoties. Door mijn PTSS kan ik, schijnbaar vanuit het niets, in tranen uitbarsten. Daar moet je maar tegen kunnen.

Mijn huidige organizer stemt af op mijn behoeften en mijn tempo. Dat heeft ze wel moeten leren. In het begin wilde ook zij veel te snel aan de slag. Dan zat ze bij me aan tafel en begon alvast dingetjes te ordenen, met van die bezige handen – vreselijk vond ik dat. Ik moet eerst een vertrouwensband opbouwen en dat kost tijd.

Mijn verhaal mogen doen, verdrietig mogen zijn, is ook opruimen voor mij. Inmiddels begrijpt mijn organizer dat. Soms praten we drie uur lang. Dan heb ik na afloop het gevoel dat ik keihard heb gewerkt, waardoor ik met goede moed van alles durf aan te pakken.

Organizen gaat over meer dan opruimen; het gaat over rouw en verlies. Dat zijn universele thema’s. De samenwerking tussen organizer en klant is als het goed is ook een uitwisseling. Ik ben méér dan een klant. Ik ben een mensch, die ook wat te bieden heeft: mijn levenservaring, mijn visie op de wereld en alles wat ik door mijn ellende heb geleerd.”