Impactverhalen

“Negen jaar geleden overleed mijn man, na een intensieve en verdrietige periode, waarin hij steeds minder kon en ik hem verzorgde. Een paar jaar na zijn dood merkte ik dat ik langzaam maar zeker steeds vergeetachtiger werd. Vaak kon ik dingen niet terugvinden in huis – zoals mijn telefoon. Ik was steeds meer tijd kwijt aan zoeken en piekeren.

Niets had een vaste plaats in mijn huis; ik liet van alles slingeren of stopte het weg in laatjes. Weggooien was voor mij geen optie en formulieren belandden op onduidelijke stapeltjes. Hoe langer hoe meer kreeg ik een onrustig gevoel in mijn hoofd. Ik wilde van dat gevoel af.

In het verleden had ik al eens hulp gekregen bij mijn administratie. Mijn nichtje is nota bene professional organizer. Als verjaardagscadeau bood ze me een keer aan om mijn formulieren te helpen ordenen. Dat was heerlijk; ze heeft me destijds enorm geholpen met een systeem.  Helaas kwam daar na de dood van mijn man weer de klad in.

Toen ik mijn nichtje opnieuw om hulp vroeg, verwees ze me naar een collega die meer ervaring had in het ordenen bij mensen thuis. Achteraf gezien een goeie zet, want ik had meteen een heel goed gevoel bij deze organizer.

Als jongste telg uit een gezin van negen kinderen voelde ik me vaak ongezien. Daar heb ik een bepaalde gevoeligheid aan overgehouden: als ik nieuwe mensen ontmoet, let ik altijd goed op of ze werkelijk geïnteresseerd in me zijn. Bij deze organizer wist ik direct: zij ziet me en zij luistert écht naar me. Dat was zo fijn! In plaats van mij te vertellen wat ik wel en niet moest doen, vroeg ze uitgebreid waar ik tegenaan liep en waar ik behoefte aan had. Pas daarna kwam ze met voorstellen, die ze me niet oplegde maar voorzichtig opperde.

Niet iedereen kan zelf een professional organizer betalen. Bij mij liep de hulp via het WMO-loket van de gemeente, nadat ik daar zelf om had gevraagd. Ik vond het belangrijk om de gemeente hierbij te betrekken, omdat ik weet dat ik niet de enige ben die worstelt met vergeetachtigheid. Mensen worden steeds ouder en dat brengt nu eenmaal bepaalde problemen met zich mee.

Met mijn organizer heb ik in een jaar tijd het hele huis ‘ouderdom-proof’ gemaakt. Zij leerde me mijn spullen in te delen in categorieën. Per categorie keken we welke ruimte daarbij paste. Bijvoorbeeld: alles wat met ‘naar buiten’ te maken had, borgen we op in de hal; alles wat met ‘administratie’ te maken had in een kast in mijn studeerhoek. Ze was soms best streng: zo mocht ik nooit meer spullen achteloos ergens neerleggen. Alles moest op een vaste plek. Ook leerde ze me om afstand te doen van spullen. Eerst vond ik dat moeilijk, maar nu weet ik niet beter.

Het voelt goed dat ik mijn kinderen op termijn niet opzadel met een huis vol chaos. Maar bovenal heeft het me een geweldig gevoel gegeven dat ik op mijn leeftijd nog bleek te kunnen veranderen. Je bent nooit te oud om te leren!”