‘Mijn vrouw en ik waren heel verschillend. Ik hou van ruimte en overzicht, mijn vrouw gooide nooit iets weg. Ze hield van mooie spullen. In de loop der jaren had ze daar heel wat van verzameld – kunstwerken, servies en aardewerk, kleren, linnengoed, sieraden… Alles was haar even dierbaar en alles had een verhaal. Op zolder stonden dozen vol; we wisten niet eens precies meer wat. Ook maakte mijn vrouw gedurende de dag veel aantekeningen – overal in huis lagen kattenbelletjes. Het was beslist geen chaos in ons huis – daar was mijn vrouw te precies en te sfeergevoelig voor. Maar het was wel vol. Op een goed moment begon ik daar last van te krijgen.

Zonder dat ik dat expliciet had benoemd, zei mijn vrouw op een dag: ‘Misschien moeten we eens professionele hulp inschakelen.’ Ik had zoiets nooit durven voorstellen, maar toen zij er mee kwam, ging ik direct tot handelen over. Ik vond een professional organizer in onze regio en maakte een afspraak. De eerste ontmoeting was best spannend. Mijn echtgenote was iemand die niet iedereen zo maar toeliet. Maar de organizer stelde zich heel rustig en respectvol op en gaf ons alle ruimte. Door de juiste vragen te stellen, liet ze ons zelf benoemen waar we hulp bij nodig hadden. Ik voelde dat ze mijn behoefte aan ruimte begreep, maar ze toonde ook begrip voor mijn vrouw. Dat deed ze heel knap.

Het eerste wat we aanpakten was onze gigantische kast met glas- en aardewerk. We haalden alles eruit en bespraken wat we nodig hadden en wat niet. Zo pakten we ook de schuur aan, de bijkeuken en als laatste de zolder. Ik zie ons nog bezig daar – mijn vrouw zat op een stoel, terwijl de organizer en ik haar om beurten allerlei spullen aanreikten waarover zij mocht beslissen: houden of wegdoen. Bij mijn vrouw kwamen allerlei herinneringen op, die ze met ons deelde. Op een gegeven moment vroeg de organizer: ‘Kun je ook iets wegdoen zonder er een verhaal bij te vertellen?’ ‘Nee’, zei mijn vrouw.
Wat mij boeide in de ontmoetingen met onze organizer, was de confrontatie met wezenlijke dingen als verandering en vergankelijkheid, door het contact met het verleden dat in bewaarde spullen zit. En de vele emoties die dat met zich meebrengt.

Langzaam maar zeker kwam er meer ruimte in ons huis. Na een keer of zes, zeven flink aanpakken met de organizer besloten we dat ze niet meer hoefde te komen. Niet lang daarna werd mijn vrouw ziek. Ze was al nierpatiënt, maar kreeg daar complicaties bij. Er volgde een moeilijke tijd, waarin mijn vrouw steeds afhankelijker werd. Drie jaar geleden is ze overleden.