Impactverhalen

“Mensen helpen om de beste versie van zichzelf te worden is mijn diepste drijfveer. Om die reden ben ik in 2003 de opleiding tot professional organizer gaan volgen. Voor die tijd werkte ik in het debiteurenbeheer. Het ging me goed af om mensen facturen te laten betalen, maar ik wilde meer dan dat. Als professional organizer kan ik een wezenlijke bijdrage leveren aan de maatschappij. Sommige mensen redden het nu eenmaal niet zonder een zetje in de rug. ‘Liefdevol aanduwen’, noem ik het zelf. 

Ik werk met de ingewikkeldste categorie cliënten: de hoarders; dwangmatige verzamelaars, die vaak meervoudige psychische problemen hebben. Ze komen bij mij via de afdeling WMO van de gemeente. In de loop van de jaren ben ik steeds meer een hulpverlener geworden. Want ik doe zoveel meer dan alleen helpen met opruimen.  

Veel van mijn cliënten hebben weinig sociale contacten; ik ben heel belangrijk voor ze. Als het nodig is, kan ik streng zijn en houd ik cliënten een spiegel voor. Maar mijn belangrijkste taken zijn toch luisteren en troosten. Ik kom zo veel leed tegen. Dat heb ik van tevoren wel onderschat.

Soms kom ik in huizen die tot aan het plafond zijn volgestouwd met rommel. Voor al mijn cliënten zijn spullen ontzettend belangrijk. Ze zijn een verlengde van henzelf. Zo had ik een cliënt die voor elke belangrijke gebeurtenis in haar leven een tasje had gekocht. Van geen van die tasjes kon ze afstand doen. Ze maakten deel uit van haar geschiedenis; er een wegdoen voelde alsof ze een deel van zichzelf wegdeed.

Een andere cliënt spaarde lege flessen. Ze moesten allemaal bewaard blijven. Zoiets moet ik accepteren. Ik kan mijn cliënten niet dwingen om dingen weg te gooien; ze moeten het zelf willen. In de loop van de jaren heb ik moeten leren om op mijn handen te gaan zitten en me aan te passen aan het tempo van mijn cliënten. Dat kost veel energie.

Ooit was er een cliënt die tegen me snauwde. Dat vond ik lastig. Opeens realiseerde ik me dat zijn gedrag me deed denken aan mijn vader, die vroeger vaak tegen me uitviel. Op dat moment wist ik dat ik met deze cliënt moest stoppen. Ik kon er niet voldoende voor hem zijn, omdat ik te veel met mezelf bezig was. Daar moet je altijd alert op zijn in dit vak.

Het risico van dit werk is dat je hoofd te vol raakt. Je ziet zoveel troep en viezigheid; dat moet je af en toe van je afzetten en dan even iets voor jezelf doen. Bij mij is dat tuinieren. Als ik dat niet regelmatig doe, lukt het me niet meer om geduldig te zijn tegen mijn cliënten. En dat is een absoluut vereiste. Als organizer moet je een engelengeduld hebben en nooit oordelen.

Omdat ik het gevoel had dat ik tekortschoot in mijn kennis, ben ik een paar jaar geleden opnieuw gaan studeren: Verlieskunde en Social Work. De extra kennis helpt me om mijn cliënten nog beter te begrijpen. Zo verdiep ik mijn werk steeds meer. Daardoor kan ik het met liefde blijven doen.”