Impactverhalen

‘Na de dood van mijn moeder, drie jaar geleden, kon mijn vader – met Alzheimer –  niet meer zelfstandig wonen. Mijn man en ik besloten dat hij bij ons zou komen wonen. We hebben een boerderij en konden op het erf een aanleunwoning voor hem laten bouwen. Bij de verhuizing hebben we veel van mijn vaders spullen weggedaan, behalve de dozen met oude foto’s. Die gooi je niet weg; daar zit emotionele waarde aan. Maar ja, er zat geen enkel systeem in – alles zat door elkaar heen. Mijn ouders waren niet zo georganiseerd, dus ze hadden nooit foto’s ingeplakt. ‘Die dozen zoeken we nog weleens uit’, dacht ik bij de verhuizing. Maar dat gebeurde niet.

We konden aanspraak maken op een PGB om mijn vader te ondersteunen. In eerste instantie zochten we het in dagbesteding. Zijn vijf kinderen hadden het allemaal druk met werk en gezin. We konden wel af en toe langskomen, maar niet structureel tijd met hem doorbrengen. Mijn vader was dus best eenzaam, ook al woonde hij bij ons op het erf. We hebben van alles geprobeerd – hulpverleners die hem thuis gezelschap kwamen houden, mensen die hem meenamen voor fietstochtjes, hem dagdelen naar een zorgboerderij laten gaan. Maar mijn vader wilde dat allemaal niet. Ik denk, dat hij de hulpverleners betuttelend vond.

Zelf was ik in die periode stomtoevallig bezig mijn oude foto’s te ordenen met een professional organizer. Ook ik had jarenlang losse foto’s in dozen bewaard. Nu merkte ik, hoe leuk het was om een groeiende rij mooie fotoboeken in de kast te hebben staan. Mijn kinderen vonden het leuk om samen foto’s te kijken. Opeens viel het kwartje bij ons: waarom lieten we mijn vader niet precies hetzelfde doen? Mijn vader is van nature een doener, die graag zinvol bezig is. Het ordenen van zijn oude foto’s had zin. Wij, zijn kinderen, hadden er geen tijd voor en bovendien wisten we van sommige mensen op de foto’s niet eens wie ze waren. We besloten het te proberen.

De organizer kwam ongeveer één keer per week een paar uur met mijn vader zitten. Het bleek een gouden greep. Mijn vader vond het ontzettend leuk. Hij vond de organizer aardig, keek uit naar haar komst. Samen maakten ze een groot aantal fotoboeken. Als wij bij mijn vader op bezoek kwamen, bekeken we die met hem. Mijn vader bleek nog heel veel herinneringen te hebben, ook aan zijn vroege jeugd. Zo ontstonden keer op keer mooie, waardevolle gesprekken.

Ooit hoorde ik iemand zeggen dat Alzheimer vaak voorkomt bij mensen die nog iets te verwerken hebben. Of dat altijd waar is weet ik niet, maar in mijn vaders geval klopte het.

Hij had geen makkelijke jeugd: zijn vader was streng en driftig naar hem. Bij het bekijken van foto’s uit zijn jeugd zei mijn vader op een keer: ‘Ach, mijn vader had een groot gezin en een boerenbedrijf; hij stond natuurlijk onder enorme druk.’

Door bezig te zijn met zijn jeugdfoto’s kreeg mijn vader dus de mogelijkheid om vrede te hebben met zijn verleden. Hoe mooi is dat?’