Impactverhalen

“Op de kleuterschool had ik een juffrouw, mevrouw Bok, die altijd zei: “Rommel op je tafeltje is rommel in je hoofd”. Het is meer dan zeventig jaar geleden, maar ik weet het nog precies. Ze had natuurlijk volkomen gelijk. Toch lukt het me op mijn 75^ste nog niet altijd om mijn huis en hoofd geordend te houden.

In mijn werk was ik altijd heel precies. Ik zat in de filmmontage en in dat vak mag je niks kwijtraken. Je moet alles altijd kunnen terugvinden; elk beeld kan belangrijk zijn om later weer ergens tussen te zetten. In mijn privéleven zit mijn perfectionisme me eerder in de weg. Van nature ben ik nogal een verzamelaar. Ik hou van boeken en tijdschriften, onder andere over geschiedenis en filosofie. Toen mijn vrouw nog leefde, hield zij het huis netjes. We woonden toen nog veel ruimer: ik had een werkkamer, een rommelkamertje en een garage. Mijn steeds uitdijende verzameling boeken en tijdschriften begon pas een probleem te worden toen ik na de dood van mijn vrouw verhuisde naar het veel kleinere appartement van mijn schoonouders.

Dat appartement was volledig gemeubileerd. Ik moest keuzes maken tussen spullen van mezelf en van hen. Dat vond ik lastig; het waren goede spullen en ik gooi niet graag iets weg. Uiteindelijk heb ik er twee bergingen in de kelder bij kunnen huren, maar dat kon niet voorkomen dat er ook in het appartement zelf veel dozen bij kwamen te staan. Het werd onoverzichtelijk. Toen mijn gezondheid achteruitging, trokken mijn zus en broer aan de bel. “Zo kan het niet langer, je hebt hulp nodig”. Ik zag zelf wel in dat ze een punt hadden, maar ik vond het ook moeilijk om hulp te vragen. Ik wilde niet dat iemand me zou gaan dwingen om van alles weg te doen. Mijn broer stelde voor om een Professional Organizer in de arm te nemen en ik stemde toe in een intakegesprek. Tijdens dat gesprek merkte ik dat ik me geen zorgen hoefde te maken: van dwang was absoluut geen sprake. De organizer was rustig en respectvol. Ze stelde goede vragen en deed voorzichtige voorstellen, maar ze legde niets op. Ik besloot het een kans te geven.

Sindsdien helpt mijn organizer me om de paar weken met het creëren van structuur bij het opruimen. Het gaat langzaam, maar we vorderen gestaag. Samen maken we categorieën: wat gaat weg, wat kan naar de spullenhulp, wat wil ik houden? Beslissingen neem ik altijd zelf. Dat vind ik belangrijk; het is mijn verantwoordelijkheid. Maar ik ben ook heel blij dat ik het niet allemaal in m’n eentje hoef te doen. Mijn organizer remt me af als ik te veel tegelijk wil doen en doet waardevolle suggesties. Dan zegt ze bijvoorbeeld: “Realiseer je je hoe lang het duurt om al deze tijdschriften nog eens uit te zoeken?” Zo maakt ze me bewuster van de hoeveelheid tijd die ik daadwerkelijk te besteden heb.

Je zou kunnen zeggen dat mijn organizer me helpt om gemoedsrust te creëren. De gemoedsrust die ik nodig heb om te kunnen studeren, te kunnen genieten van een mooi boek, of – wie weet – zelf weer te gaan schrijven. Daar kan ik me nu al op verheugen.”