Impactverhalen

“In maart vorig jaar ben ik vrij plotseling gestopt met werken. Een paar maanden daarvoor had mijn man de diagnose Alzheimer gekregen. Al snel kon hij niet meer voor zichzelf zorgen – ik was thuis nodig. In diezelfde periode overleed mijn beste vriendin. Mijn wereld werd opeens heel klein. Van een drukke werknemer met veel sociale contacten was ik een mantelzorger geworden die thuis zat en bijna niemand meer zag.

Mijn man had altijd veel hobby’s gehad – zo bouwde en repareerde hij computers. Dat was te zien in ons huis: overal stonden stapels dozen met harde schijven en moederborden en dingen waar ik de naam niet van weet. Ook lagen er veel losse computeronderdelen. Nu ik zo veel thuis was, viel dat me opeens op. Ik wilde wel opruimen, maar wist niet waar te beginnen. Als er onverwachts bezoek kwam, raakte ik bijna in paniek uit schaamte voor de rommel.  

Via het steunpunt voor mantelzorgers had ik gehoord over een bijeenkomst op het gemeentehuis, georganiseerd door een Professioneel Organizer. Ik ging erheen en was onder de indruk van deze vrouw. Het heeft nog wel even geduurd voor ik een afspraak met haar durfde te maken voor een intake. Ik vond dat ik het zelf moest kunnen. Dat zit er diep in bij mij – ik ben een harde werker die vrij streng is voor zichzelf. Toch heb ik uiteindelijk de stap gezet.

De Organizer was een ontzettend fijn mens. Ze luisterde aandachtig en stond open voor alles. Ze liet de regie bij mij, maar zette me wel aan tot actie. Al gauw gingen we aan de slag. Alles uitzoeken, sorteren en vervolgens afvoeren. Eerst de woonkamer, later de rest van het huis. Ik denk dat we in totaal zeventig dozen hebben weggegooid, heerlijk! Het gaf zo veel rust en ruimte in mijn hoofd.

Overleggen met mijn man was niet meer mogelijk. Dat vond ik soms wel moeilijk, omdat het vooral zijn spullen waren die we wegdeden. Maar ik wist ook dat hij er niets meer mee kon. Zijn boeken heb ik gehouden; die betekenden te veel voor me. Mijn man is een belezen mens, die twee Academische studies heeft voltooid. Mijn Organizer had respect voor mijn keuzes. Dat vond ik fijn. Ik vond het ook gezellig dat ze er was en verheugde me op onze opruimochtenden.

Doordat er zo veel ruimte ontstond in huis, kreeg ik ook moed om andere dingen aan te pakken. Zoals de vreselijke vitrages waar ik al twintig jaar tegenaan zat te kijken. Ik heb ze hupsakee weggehaald en vervangen door luxaflex. Opeens kon ik die stap zetten. Mijn huis werd steeds gezelliger. Met Kerst heb ik een grote kerstboom neergezet; daar was nu opeens plaats voor.

Mijn man heeft de spullen die we hebben weggedaan geen moment gemist. Doordat alles nu een vaste plek heeft, kan hij dingen makkelijker vinden. En hij beweegt zich letterlijk vrijer door het huis nu er niet meer overal spullen staan.

Intussen is niet alleen ons huis heerlijk geordend; ook ik voel me opgeruimder. Ik ben zo blij dat ik mijn schaamte opzij heb gezet en mezelf een Organizer cadeau heb gedaan. Mijn man wordt niet meer beter – dat is een gegeven. Maar ik kan dat nu veel beter aan.”